Draakje en de zwemwedstrijd

Af en toe krijg je zo eens iets te zien/horen waarna je denkt: "Hé, we doen dat toch niet zo slecht als ouders!"
Na het probleemjaar van Draakje vorig schooljaar gaat het dit jaar ongelooflijk goed. Hij heeft nog wel eens zijn momenten, maar over het algemeen gaat het dus vlotjes. Hij heeft onlangs geweigerd om zijn boekbespreking voor de klas te brengen, maar dat was weer van 'angst'. Een gesprekje (en eens samen voorbereiden) met hem heeft dat opgelost!
Gisteren was er een zwemwedstrijd. Hij wou heel graag meedoen. Dat alleen al deed me de wenkbrauwen eens optrekken, maar hé, ik kan dit alleen maar aanmoedigen! Dus deed Draakje gisteren mee met de zwemwedstrijd, dook hij - hoofd eerst - in het water (wat hij vorig jaar niet durfde! En hij was niet meer in een zwembad geweest sinds eind september!) en werd 3de (van 4) in zijn reeks. Maar het belangrijkste: hij heeft er plezier aan gehad!
Toen we er na de wedstrijd over praatten zei hij: "Mama, ik was wel even bang toen ik in het water gedoken was, want het was heel erg diep. Maar toen dacht ik aan jou, en toen werd ik kalm! En toen ging het vanzelf!" Waar ik vorig jaar nog fysiek aanwezig moest zijn om hem gerust te stellen kan hij dit nu zelf. Ik denk dankbaar terug aan de paardentherapie, dat is bij Draakje echt wel een schot in de roos geweest.

Toen we nadien weer huiswaarts gingen, huppelde hij bijna van plezier. En ik hoor hem verzuchten: "Aaaah, wat hou ik van mijn leven!" En ik krijg het warm in mijn hart, en ik denk "hé, zo slecht doen we het toch niet!"