Vroeger aten we dat dikwijls, bij mijn bomma. Of bomma maakte het voor ons en we aten het thuis. Afgewisseld met rijstpap. En soms zaten er in de "pierenpap" ook "vliegen". Jaren geleden was het dat ik het nog at.
En nu maakte bomma het voor mijn kinderen en kreeg ik deze ochtend een pot mee. Huh, mama, pierenpap? Met wormen??? Ja ja, en met vliegen ook!
Lachen als ik ze uitleg dat de wormen eigenlijk macaroni zijn en de vliegen rozijnen, en dat ze samen in vanillepudding zitten. Beertje gruwelt van vanillepudding (alleen chocoladepudding kan hem bekoren), maar Draakje is er gek op, dus die wil wel proeven. En Wolf die lust zo goed als alles, dus hem geef ik een vol potje. Maar na 1 hap zie ik Draak gruwelen, en Wolf die vindt het ook niet zo gek lekker. En ik neem - uit pure nostalgie - toch ook maar eens een hapje. Maar het lijkt wel of in mijn herinneringen dit dessert uit mijn kindertijd zoeter en lekkerder was. Of het moet zijn dat bomma het verleerd is - haar rijstepap is nochtans steeds niet te evenaren.
Ik ga toch maar aan bomma zeggen dat ze voor ons geen pierenpap meer moet maken. Maar haar rijstepap blijft hier altijd welkom, net als zijzelf ;o)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten