Run, Luna, runnnn!

Al een hele tijd voel ik me niet goed in mijn vel (om het eens met een understatement van formaat te zeggen). Mijn conditie is beneden alle pijl en de pijn in mijn lijf nodigt niet echt uit om te gaan sporten. Maar ik ben het beu: ik wil de trap op kunnen rennen zonder om adem te snakken, ik wil met mijn kinderen kunnen rennen zonder het na 5 stappen al op te geven, ik wil...ik wil....ik wil een minimum aan conditie! En dan hoor ik mensen praten over hoe ze gaan lopen (start-to-runnen ;o) ) en hoe ze de eerste keren het bijna niet kunnen volhouden, en dan opeens gaat het goed en kunnen ze verder en verder lopen. En ik lees hetzelfde verhaal op enkele blogs die ik volg....en nu las ik het in de Humo ook. Maar ik ken mezelf: nu het mooi weer is zou ik dat wel eens doen, maar binnen de kortste keren is elke smoes goed om niet te hoeven lopen: ik ben moe, ik heb pijn, het is koud, het regent,....
Manlief was - toen ik hem 10 jaar geleden leerde kennen - een afgetrainde man. Maar toen werd hij dus verliefd op mij, en toen sprongen we samen op een sneltrein genaamd "huisje-boompje-kindjes" en kwam er ook bij hem van lopen niets meer in huis. En hij heeft het al zo dikwijls gezegd: ik zou terug willen gaan lopen.
Gisteren hebben we gepraat...ik heb vandaag met mijn kinesiste gepraat...en deze middag hebben we geïnvesteerd in goede loopschoenen. Vlakbij ons huis liggen een paar voetbalvelden (kine raadde me aan om op gras te lopen, zeker niet op beton) en daar zal man mijn persoonlijke coach zijn. En de kinderen kunnen gewoon met ons mee: met de fiets of te voet, met een bal bij. Zo kunnen zijn buiten spelen en ravotten terwijl mama en papa terug wat conditie opbouwen. Ik ben benieuwd!!