De smaak van angst

is vooral droog, héél droog. Alsof je uren aan een stuk met je mond open bij de tandarts hebt gezeten met dat "speekselzuigerding" in je mond. Of alsof je hebt rondgelopen in de woestijn (al heb ik nog nooit in een woestijn rondgelopen - maar ik kan me er nu wel iets bij voorstellen). Ik kan het weten, ik proef het nog; en geen glazen water die het weer wat vochtiger maken in mijn mond....
Draak en Beertje mochten nog wat met hun step gaan rijden in het zandwegeltje naast ons huis, maar alléén in het wegeltje. Ratel ratel horen we de wieltjes, "Beertje kijk!" en "Draak, zie wat ik kan!" horen we hun stemmen. En dan.....was het stil, tè stil. Geen gerammel van wieltjes, geen geroep van stemmen...alleen een ongeruste mama en papa.
Ach, stel ik Liefste gerust, ze zullen wel bij het Chiro-plein zijn, of bij de kerk. En ik spring op de fiets om de ongehoorzame kroost aan te manen terug naar huis te komen. Maar aan het pleintje achter het wegeltje zijn ze niet. En aan de kerk of het Chiroplein ook niet. Ik roep hun namen, maar krijg alleen echo. Ik hoor kinderstemmen, maar het zijn niet die van mijn kinderen.
Terug naar huis, toch maar even checken of ze niet ongemerkt naar binnen zijn gekomen? Maar nee, daar zijn ze niet.
Ik doe een dikkere vest aan (het is koud buiten) en neem mijn GSM mee en spring weer op mijn fiets: het voetbalterrein, de schoolpleinen, het huis van mijn ouders (al weten ze toch dat die op reis zijn?), het speelpleintje daar in de buurt, terug langs het voetbalterrein waar ik in het naburige "bosje" kinderstemmen hoor: maar weer zijn het niet mijn kinderen. Of ze geen 2 jongetjes met steppen gezien hebben: "Nee, mevrouw en wij zijn hier al een tijd legertje aan het spelen, niemand gezien. Misschien die kant op? We zullen onze ogen open houden!"
De hoop zakt me in de schoenen, doemgedachten springen over elkaar door mijn gedachten: had ik nu daarnet geen grote bestelwagen gezien? Zie ik echt nergens hun steppen liggen...of een stukje ervan maar? Hoor ik hen niet roepen? En dan begint mijn GSM te rinkelen: mijn hart slaagt een slag over en mijn handen bibberen zo hard dat ik hem amper uit mijn broekzak krijg: het is manlief: hij heeft Wolf erop uit gestuurd (die kent al hun "kampen" en "geheime plaatsen" en hij zag net Draakje eraan komen". De opluchting die ik voel is met geen woorden te beschrijven: een gewicht valt van mijn borst en ik krijg terug lucht, maar het droge gevoel in mijn mond blijft....
Thuisgekomen zie ik ook Beertje eraan komen. Wolf vond ze achterin een parkeergarage van een apartementsblok, ze hadden me niet horen roepen....
Liefste en ik geven ze een flinke uitbrander, en Liefste stopt ze in bed, want ik sta niet voor mezelf in...
Mijn hele lijf doet pijn nu, de droogte in mijn mond is aan het minderen, ik voel de tranen prikken in mijn ogen...de adrenaline trekt weg. Er zijn hier 2 jongens die de komende dagen NIET moeten komen vragen of ze op het wegeltje mogen....