Gemis

"Pfff, kunnen jullie nu eens geen 5 minuten zwijgen?"
"Stop met ruziemaken! Stop NU met dat geruzie! Aaargh, wanneer kan het hier eens efkes rustig zijn!"
"Wolf, die muziek NU stiller aub!"
"Nee, je krijgt nu GEEN koekje/snoepje/chips/....en STOP nu met zeuren!"
"Mijn ziel voor 3 minuten rust!!!"

En nu....stilte, geen kindergeratel, geruzie, gedram, lawaai...maar ook geen lieve jongenssnoetjes 's ochtends. Geen warme lijfjes tegen het mijne. Geen dikke knuffels, zomaar. Geen kusjes, geen "Mama, jij bent lief". Geen gelach, geen plezier, geen "lekker gek doen".

Wat mis ik mijn jongens verschrikkelijk. Nooit gedacht dat gemis zo...fysiek kon zijn, zo echt pijn kan doen dat je maag en darmen ervan in de knoop raken. Twee weken (drie voor Beertje) is teveel voor mijn moederhart. Het kreunt en steunt, het hunkert....het huilt, tranen met tuiten.

Nog 72 uren voor ze aankomen op de luchthaven, nog ongeveer 4320 minuten voor ik ze door die deur zal zien komen....ik tel af, dagen, uren, minuten, seconden...