Ja, we zijn al wel van zaterdag thuis, maar het is sinds de thuiskomst redelijk druk geweest. Maar hieronder zijn dan eindelijk de foto's.
Dag 1 zijn we van het hotel (in de buurt van Piazzale Rome) naar de Rialto brug gewandeld. Vandaar gingen we naar het Ca' d'Oro, een oud paleis dat nu een museum is. Een prachtig gebouw met marmeren gevel en vol met schatten die de laatste eigenaar, een kunstkenner, in zijn leven verzamelde. Daarna zijn we onze neus gevolgd, steegje in, straatje uit, brugje over. Venetië is prachtig, zelfs al zijn de "rii" vuilgroen, de verf van de gevels afgebladderd en de huizen dikwijls half vervallen.
Dag 2: bootje varen van Venetië naar Murano. Winkel naast winkel naast glasblazerij naast vitrine vol glazen voorwerpen. Dikwijls pure kitch, soms echt mooie dingen. Meestal onbetaalbaar en onvervoerbaar (die prachtige glazen viskom met ingewerkte vissen in de wand, daar zou onze Vinny zich niet meer eenzaam in voelen!). Van Murano ging het richting Burano. We komen er aan, gaan een steegje in, de bocht om en dan: één kleurexplosie! Elk huis heeft een andere, felle kleur. Een plezier om naar te kijken, ik blijf maar foto's trekken van die rijen zuurtjeskleurige huizen: feloranje, knalroze, diepblauw, wijnrood, vinnig paars. En ongelooflijk hoe ze allemaal net geschilderd lijken! Waarschijnlijk wordt er een subsidie gegeven vanuit de gemeente, opdat de huizen mooi blijven om toeristen te lokken.
Volgende stap - of vaart - is naar Torcello. Torcello is waar Venetië ooit begon, het oudste gedeelte dus. Je kan hier ruïnes zien van een oude kerk, een stenen stoel waar ooit Atilla op gezeten zou hebben (en ik ook ;o) ), en nog verschillende andere "oude stenen". En een wijngaard die helemaal omzoomd is met beelden, en een pluk klaprozen in prachtig rood. 's Avonds doen we de omgekeerde weg: van Torcello naar Burano, verder naar Murano en dan tot Piazzale Roma, Venetië.
Dag 3 is voorbehouden aan het San Marcoplein. Het plan is om de basiliek en het Dogepaleis ook vanbinnen te bezoeken. Maar op het San Marcoplein is het koppenlopen, er staan rijen toeristen al aan te schuiven, zowel aan de basiliek als aan het Dogepaleis. Nee, 2 uur staan aanschuiven in dit prachtige weer, we zouden wel gek zijn. En dus wandelen we verder, langs het Doge-paleis, de Ponte dei Sospiri (brug der zuchten), en zo verder en verder om dan weer een wirwar van steegjes (die hier calli heten) in te duiken.
We hebben heel wat afgewandeld, dikwijls hand in hand. Een zalig rustig gevoel, niets moest, alles kon. Af en toe stoppen om ergens iets te drinken, met elkaar praten zonder onderbroken te worden door de kinderen. Het is ook de eerste keer dat we zo weinig over de kinderen hebben gepraat op een tripje zonder hen. Het feit dat ze samen met ons de dagen hadden afgeteld om bij de nonna te MOGEN gaan logeren doet er wel iets aan. Al waren ze blij toen we weer thuis waren, ze hebben ons niet gemist. En hoe blijk ik ook ben om terug bij hen te zijn, ik kijk met een zalig gevoel terug op de voorbije week alleen met mijn Liefste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten