Gisteren is onze goudvis Vinny gestorven. Zaterdagavond kwispelde (ja echt!) hij nog toen hij eten kreeg, zondagochtend lag hij met open mond op z'n zij in zijn kom. Draakje was de eerste die het opmerkte...en hij was ontroostbaar. Hij huilde tranen met tuiten, want Vinny was het liefste dier dat hij kende. Beertje dacht eerst aan de praktische kant van de zaken: misschien moesten we Vinny maar aan de poes van de buren geven, die zou dat wel een lekker hapje vinden. Maar dat hebben we hem gelukkig uit het hoofd kunnen praten. Tja, maar wat gaan we dan met Vinny doen mama? En ondertussen bleef Draakje maar huilen.
We hebben Vinny in de tuin begraven, waar ik van plan was om een bloemenperkje aan te leggen. Oudste zoon had onlangs van iemand zaadjes van vergeet-me-nietjes gekregen: die zal ik uitzaaien en als ze uitgekomen zijn op het grafje van Vinny planten. Vinny, 't ga je goed in de eeuwige visvijvers; hopelijk heb je er veel vriendjes, want ik vond het toch wel zielig dat je zo alleen in je viskom zat. Al vond jij het precies niet al te erg.
1 opmerking:
Wees gerust, er zitten véééél vriendjes in de eeuwige visvijver (met ons geld gekocht grrrrr) Innige deelneming, een vis verliezen is altijd erg en nog erger als hij een naam heeft want dan zijt ge er precies nog meer aan gehecht.
Een reactie posten