Baaldag

Ik heb een baaldag en het is helemaal mijn eigen schuld. Hoe stom ook om om 9u 's avonds nog in een leuk boek te beginnen. Als Liefste rond tienen naar boven ging en vroeg of ik meekwam antwoordde ik nog "ja, ik kom zo", wat ik ook vast van plan was! En toen hij uit de badkamer kwam en mijn naam nog eens zei antwoordde ik "jahaaaa, ik kom eraan", nog steeds vast van plan om het boek zo weg te leggen, direct, na deze bladzijde. Of wacht, nee, na dit hoofdstuk. En dat hoofdstuk werden er 2 (want het was nu net leuk aan het worden) en dan 3 (wat zou er nu komen?) en dan 6 (onverwachte wendingen!) en uiteindelijk sla ik het boek toe, na de laatste bladzijde. Gezeten op het puntje van de zetel (want echt wel van plan om dadelijk naar boven te komen) realiseer ik me dat het halfdrie is. Ik voorzie een ramp de volgende ochtend. En ik krijg helaas gelijk ;o)
Mijn ochtendhumeur is tot de 10de macht, kinderen worden verzocht vooral STIL te zijn (en stil te zitten, maar toch verder te doen en liefst van al zonder zeuren).
En net vandaag moet ik de auto binnenbrengen voor onderhoud en vanuit de garage met de bus verder rijden. Kinderen worden weggebracht (zonder ook maar één keer te moeten roepen, schreeuwen of dreigen...denk dat ze beseffen dat het serieus is ;o) ). En dan wurm ik me door het verkeer: werken in onze eigen gemeente, werken op de brug over het Albertkanaal. Ik neem een andere weg en sta prompt stil aan de Siberiabrug: een stilgevallen vrachtwagen verspert de weg, maar dat is nu toch geen ramp, want de brug staat toch open. Na een dik kwartier wachten gaat de brug open en kunnen we - dankzij de politie, uw en mijn vriend - langs de andere rijstrook om de vrachtwagen heen. Ik kom in de garage aan en besef dat ik al 2 bussen gemist heb. Gelukkig mis ik de derde ook niet. En nu zit ik hier aan mijn buro'tje, waar ik dadelijk ga beginnen werken en besef ik dat ik de dag door moet op afschuwelijk slechte koffie en zonder chocola. Ik baal, ik wil naar huis. En tegelijk denk ik: "eigen schuld, dikke bult".