Mijlpaal

25 januari 1996, 18u25. Een wee, jawel, ik voel een echte wee. Ik ben 4 dagen "overtijd" en ik besef dat het eindelijk begonnen is. Ik besef ook dat ik - zodra ik in het ziekenhuis zal aankomen - geen eten meer krijg voordat ik bevallen ben en dus verorber ik iets later een lekker bord spaghetti alla putanesca.
26 januari 1996, 7u: na een hele nacht weeën komen ze nu regelmatig om de 5 minuten en beginnen ze pijnlijk te zijn. Een rit van een klein half uurtje wacht op ons, dus besluiten we richting ziekenhuis te rijden. Tijdens de rit blijf ik regelmatig weeën krijgen. Aangekomen in het ziekenhuis wordt ik onderzocht, waarna de weeën het prompt voor gezien houden. Geen wee meer te bespeuren. Omdat ik al wel 2 cm opening heb besluit men mij toch niet naar huis te sturen.
16u: de hele dag af en aan wat weeën gehad, maar geen regelmaat meer te bespeuren. Opening is 3 cm. De vroedvrouw die me onderzoekt raadt me aan om mijn tepels te stimuleren. En ja, hoor, de truuk werkt en ik krijg een knoert van een wee, al snel gevolgd door de volgende.
17u: weeën komen regelmatig om de 2 minuten en doen ferm pijn. Er wordt beslist om de vliezen te breken in de hoop dat dat alles wat doet opschieten. Helaas is het enige resultaat nog pijnlijkere weeën en bij elke wee een plas water. Hoeveel vruchtwater kan een vrouw hebben?
23u: nog steeds in de arbeidskamer, vrouwen die na mij zijn binnengekomen zijn ondertussen al bevallen. Ik mag meepersen, maar voel geen persweeën.
23u30: ik wandel de lange gang van de arbeidskamer naar de bevallingskamer door, af en toe stoppend voor een wee, en kruip de bevallingstafel op.
23h59: daar ben je, mijn eerste kleintje, en net zoals ik het gedroomd had is het eerste van wat ik van je zie je voetjes als de gyne je op mijn buik legt.

12 Jaren zijn ondertussen bijna voorbij. Een mijlpaal. Ik heb je nieuwe identiteitskaart al aangevraagd. Je wil een coole portefeuille om die in te bewaren, zo eentje met een ketting aan. Je weet nog niet dat ik er volop naar op zoek ben. Samen gaan we de volgende fase van je leven tegemoet. Jij zal rebelleren, je tegen ons, ouders, afzetten, me ergeren en boos maken, je boos maken om mijn "ouderwetse opvattingen", of omdat ik je met je voeten op de grond zet als je gaat zweven, zoals alleen pubers dat kunnen. Ik zal mezelf in jou herkennen en me boos maken omdat je dezelfde fouten maakt als ik deed; en mijn hart zal zich met trots vullen om de dingen die je goed zal doen. Je zal me haten. Ik zal van je houden, ondanks de boze momenten. Je zal me komen knuffelen als het kleintje dat je ooit was. We zullen samen lachen, we zullen huilen, de tranen voor elkaar verbergend. Ik hoop dat we het er goed vanaf zullen brengen. Ik hoop dat ik er altijd voor je zal zijn als het nodig is (en ook als het niet nodig is). Ik wens je mooie jaren, zoon van mij. Gelukkige verjaardag morgen.