Ciao Nonnina

Nonnina, mijn Italiaanse oma, is vorig jaar rond deze tijd gestorven. Het is al een jaar geleden en toch blijf ik het onwezenlijk vinden. Ik zag haar natuurlijk ook niet zoveel, alleen tijdens onze vakanties in Italië of als zij in het najaar enkele maanden bij mijn ouders verbleef.
Maar de laatste dagen denk ik dus weer veel aan haar. En aan de begrafenis. Mijn ouders waren bij haar toen ze stierf, mijn zus, broer en ik zijn met het vliegtuig overgevlogen. Aan de begrafenis heb ik mooie herinneringen. Ik heb in de mis een zelfgeschreven tekst voorgelezen, al huilend. Een emotioneel maar mooi moment. Nadien zijn we met z'n allen naar het huis van mijn tante geweest, samen iets gegeten, samen gepraat, gelachen, herinneringen opgehaald. Het voelde aan alsof ze bij ons was, goedkeurend glimlachend.
De reis terug is nog mis gelopen: door een ongeluk op de ring rond Milaan hebben we ons vliegtuig gemist. En toch, ook dat is nadien positief gebleken: we zijn met ons zessen (mijn ouders, broer, zus met lief en ik) in een jeugdherberg gaan slapen, hebben nog lekker gegeten in een restaurant. En gepraat, en ons weer verbonden gevoeld als gezin.
Waar ben je, Nonnina? Reis je ook in het hiernamaals rond van hier naar daar, met je valiesje? Het ga je goed. Ciao nonnina con la valigia, ti voglio bene.