Heden geen soep

maar wel De wanhopige, verpletterende, overweldigende liefde van meneer Bert. A l'improviste, omdat Beertje geen zin had om de hele middag binnen te zitten. Verwend door het mooie weer van april, toen hij alle dagen buiten kon/mocht spelen, wil hij zich niet neerleggen bij mijn redenen om niet buiten te spelen: het regent (daar heb ik toch een jas voor?), het is vies en vuil en modderig (plastic laarzen, mama), het is koud (dikke trui?). Niets houdt hem van zijn besluit: hij wil en zal buiten spelen. Of ga je misschien liever mee naar toneel Beertje? Jaaaaaaa, en Draak wil ook wel mee. Taz heeft er geen zin in, toch niet als hij hoort dat het geplande stuk over liefde gaat en voor 4-jarigen is bedoeld (zèèg, mama, da's voor baby's ). En dus blijft hij bij zijn vriend (onze buren) en ga ik met Draak en Beer deze namiddag onze portie Cultuur opsnuiven.
Beertje zit eerst - de héél luide beginscènes van Soepkinders en Ridderverdriet nog vers in het geheugen - met dichtgenepen oogjes en oren, ondanks mijn verzekering dat dit heus niet zo luid zal zijn. En dan begint het, met fijn getinkel en glittertjes die naar beneden dwarrelen. En dan gaan Beertje's ogen en oren wel open en volgt hij - met volle aandacht - het verhaal van Meneer Bert die een feest wil geven, en de Lange Dunne Man die alleen gelooft in wat hij kan zien, en de elf-die-geen-elf was en hoe je, als je geknuffeld wordt, iets warmer dan de zon en groter dan de grootste boom en dieper dan de oceaan voelt, iets waarvan je helemaal gaat glitteren en schitteren. Ja, dat heet verliefd.
Deze onverwachte uitstap met mijn 2 kleine mannen, ik heb ervan genoten. Hoe ze lekker tegen me aanzaten, mijn armen om hen heen, hun hoofdjes op mijn boezem. Zo dikwijls gebeurt dat niet meer, dus ik geniet, dubbel en dik.