Gesmolten

Ik gaf vandaag een workshop glas graveren in jou gemeente. Jij was blijkbaar voor het eerst ingeschreven voor zo'n activiteit. Ik vang je blik als ik zie hoe de begeleidsters je naar binnen trekken en ik herken ze: mijn Draakje heeft ook soms zo'n blik. Ik zie angst en onzekerheid. Een van de begeleidsters zegt tegen een vriendje: "Amai, is dat altijd zo'ne moeilijke?" en ik krijg een steek in mijn hart. Ik heb ook "zo'ne moeilijke", een "rotjoch", een "ambetant joenk". Ik zeg je dat je gerust op de stoel in de verste hoek mag gaan zitten, als je niet wil meedoen.
Je trekt de capuchon van je vest over je hoofd en kruipt er zo ver mogelijk in weg. Ik zie je naar de muur kijken terwijl ik mijn uitleg doe. Je blijft wegkijken, ook als iedereen aan de slag gaat met een eigen glas en de graveersets.
Ik ga naar je toe en vraag je je naam op mijn lijst te zetten, maar je legt het papier en de pen weer weg. Ik wil niet opgeven....
Ik kom weer naar je toe en begin gewoon rustig met je te praten, over dat je misschien helemaal geen zin had voor deze activiteit? En eindelijk kan ik je blik weer vangen. Nee, je wou eigenlijk alleen maar spelen. Ik zie de opening in het muurtje dat je rond je hebt opgetrokken en ik steek er mijn hand door....aarzelend neem je ze aan. Het muurtje brokkelt af. Terwijl de andere kinderen (en begeleiding) naar buiten gaan voor een pauze kom je uit je hoekje en vraag je of ik je zal helpen. Natuurlijk wil ik dat.
Tijdens het tweede deel van de workshop graveer je je hele glas vol. En ik ben blij. Blij omdat ik niet opgaf, blij dat je me een kans gunde om tot je door te dringen. Blij dat ik je begeleiding kan laten zien dat je alleen wat tijd nodig had.

Ik hoop dat je nog een prettige tijd hebt tijdens de vakantie. Ik zal je waarschijnlijk nooit meer zien, maar die blik in je ogen, die ken ik....en die hoop ik ook niet dikwijls meer te zien.