kreeg ik de eerste èchte wee die de bevalling van Beertje zou inluiden. Na verschillende "valse starten" was een 'duwtje in de rug' (in de vorm van een baxter met weeënopwekkers) nodig om alles eindelijk goed in gang te zetten, maar dan ging het ook vooruit. Oh, wat herinner ik me mijn wanhoop nog, omdat ik 10 dagen overtijd was gegaan, terwijl mijn gynecoloog me al maanden op voorhand had bezworen dat ik de berekende bevallingsdatum (26 oktober) hoogstwaarschijnlijk niet zou halen. Ik ga nooit bevallen, ik ga voor eeuwig en altijd als een walvis op het droge rondwaggelen! Ik wist toen ook wel dat het niet kon, maar het voelde wel zo aan. En meer dan eens dacht ik tijdens de bevalling ook: ik krijg die er nooit uit, ik krijg hem er niet uiuiuiuiuit! maar ook dat lukte uiteindelijk wel, al zal het niet meer vandaag zijn ;o)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten