"Jongens, pyama's aandoen"
1, 2, 3, 4, 5......30
"Jongens, pyama's aandoen!!!"
Nog steeds geen reactie.
"JONGEEEEEENS, PYAMA'S AANDOEOEOEOEOEN!!!"
Eindelijk krijg ik reactie en beginnen ze - al schijnvechtend en fikfakkend hun pyama's uit te doen.
Beertje: "Mama, moeten de kleren in de was?"
Ik: "Nee, Beertje, op de zetel"
30 seconden later: "Mama, kleren in de was?"
Neeee Beertje!
15 seconden later: "Mama, kleren in de was?"
NEE BEERTJE!
"Nu naar boven tanden gaan poetsen."
Er wordt verder gespeeld, gepraat, getetterd, schijngevochten.
"Mannekes, NU naar boven tanden gaan poetsen."
en ik tel weer....tot 30.
"JONGENS NUUUUUUUUUUUUUU NAAR BOVEN TANDEN POETSEN!" en dan vertrekken ze eindelijk naar boven. En zo gaat dat elke avond, èn elke ochtend. Bij alles wat ik vraag wordt de eerste keer genegeerd, de tweede keer ook en pas als ik ROEP wordt er aan mijn vraag een minimum aan aandacht besteed.
Waarom luisteren mijn kinderen pas als ik roep? Waarom luisteren ze niet als ik iets vriendelijk vraag? Ik krijg er pijn van in mijn keel en in mijn hoofd, maar nee, als ik niet roep word ik genegeerd. Nochtans mankeert er aan hun oren niets hoor! Je moet maar eens heel zachtjes fluisteren: "wie wil er een snoepje?", vanuit de aangrenzende kamer. Zeker weten dat ze het alledrie gehoord hebben....*zucht*!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten