Grijze haren

Donderdag vandaag. Een rustige dag, kinderen op school en ik op kantoor; en vanavond gaat mama de kinderen ophalen en ga ik ze daar halen, dacht ik. Dacht ik dus....maar het verliep vandaag allemaal een ietsje anders.
Het begon anders goed: op tijd vertrokken, de jongens rustig naar school gebracht, geen conflicten aan de ontbijttafel; de files in onze gemeente kunnen ontwijken en zelfs goed op tijd op kantoor! Een paar leuke collega's aanwezig die ik al een tijd niet meer had gezien, dus we babbelen wat en we werken wat. En dan, iets na elven, gaat de telefoon: de school. 'Goeiedag mevrouw, het is juf M., ik had graag zo snel mogelijk eens met u gepraat over Draakje, want hij heeft het weer moeilijk de laatste dagen." OK, ik spreek af dat ik tijdens mijn lunchpauze naar school zal komen en kom met mijn teamleader overeen dat ik nadien van thuis uit verder werk. Gelukkig heb ik een flexibele baan en begrijpende teamleader.
Om 11u40 rijd ik door, maar als ik 5 minuten van school verwijderd ben gaat mijn gsm, weer de school. Normaal gezien neem ik niet op in de auto, maar voor de school "vergeet" ik toch maar eventjes de regels. Het is de directrice, mevr. T.: "Mevrouw, we vinden Draakje nergens!" OK, rustig, ik kom eraan, ben er zo.
Aan school staat de directrice me al aan de poort op te wachten. De hele school, het schoolbos, alle klassen, gangen, WC's hebben ze uitgekamd, maar geen spoor van Draakje. Een juf is zelfs bij ons thuis gaan kijken in de tuin om te zien of hij daar zat, maar niets. Ik blijf verbazend kalm, bel naar mijn oma en opa die vlakbij school wonen, maar daar is hij niet. Dan bel ik naar mijn moeder thuis. Ik weet dat mama niet thuis is op dat uur, maar mijn tante F. en neef A. uit Italië logeren er een tijdje, dus die zijn er wel. Draakje neemt de telefoon aan. OEF! We weten tenminste al waar hij is.
Ik ga Draakje halen en heb een eerste babbel met hem: waarom hij zomaar weg was gegaan van school (hij was boos) en of hij wel wist dat iedereen naar hem op zoek was (oh ja?) en de juf en Mevr. T. héél erg bezord en bang waren (echt waar?) en mama ook...nee, daar had hij niet aan gedacht.
We gaan naar school, waar ook Mevr. T. hem bij zijn handjes vastneemt en zegt: "Dat mag je NOOIT meer doen hoor, Draakje, NOOIT!!!" Hij begrijpt dat het menens is.
Ik heb een lange babbel met juf M., die roodomrande ogen heeft van het huilen. Van deze juf mag ik ècht niet klagen, ze doet er alles aan om Draak een goed gevoel te geven in de klas, laat hem met rust als hij boos is, zodat hij tot rust kan komen; maar vandaag lukte dat dus niet. Ze was er het hart van in.
We komen overeen dat ze mij 's avonds zal mailen als er die dag iets is gebeurd in de klas, zodat ik ook met Draakje erover kan praten, want zelf verteld hij nooit iets over zichzelf. Draakje is terug rustig en ik kan met een (redelijk) gerust hart naar huis gaan verder werken.
Ik bel nog even met mijn mama en we komen overeen dat ze Draakje naar huis zal brengen na school (ik ben nu toch thuis) en Beertje neemt ze mee naar haar thuis, zodat Draakje zijn huiswerk + extra taken (van de lessen die hij deze ochtend heeft gemist) rustig kan maken.
15u35: ik ben terug redelijk "zen" als de bel gaat. Daar zijn mijn jongens. Beertje wil zijn huiswerk bij Nonna maken en ik zeg tegen Draakje dat hij die thuis bij mama mag maken. Maar Draakje is het daar niet mee eens: hij wil ook naar Nonna. Ik zeg hem dat dat niet gaat, want dat hij extra taken heeft om af te maken en ik liever heb dat hij dat rustig hier thuis doet. Nonna vertrekt met Beertje en ik ga met een mokkend Draakje naar boven. En dan is het hek van de dam: "Aaaaaargh, ik wil hier niet zijn!!!! Ik wil hier weg!!!! Ik haat het hier!!!" Wat ik ook doe of zeg, ik dring niet door. Draakje is boos, zo heb ik hem nog nooit gezien. Hij gooit dingen op de grond (maar doet het voorzichtig, opdat hij niets stuk doet...typisch Draakje), roept dat hij weg gaat, leest 2 regels in een boek, gooit dan het boek aan de kant en roept weer "aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhh!!!". Ik probeer hem zoveel mogelijk te negeren en doe alsof ik aan het werken ben. "En jij KIJKT niet eens naar mij!!!!" roept hij me toe. Nee, Draakje, als jij zo doet kijk ik niet naar jou....als je weer kalm bent zullen we praten, maar als jij zo roept en brult kan ik niet met jou praten." Nog even doet hij verder en dan barst hij in tranen uit "ik wil niet boos zijn *sniksnik*". Ik neem hem op schoot en kan nu rustig met hem praten, nu dring ik tot hem door. En hij pakt me vast en knuffelt me, alsof hij me in geen dagen heeft gezien. En hij maakt zijn huiswerk zonder verder zeuren, in 10 minuten is het af!

Mama zijn, het is soms verdomd vermoeiend...en slecht voor de haarkleur, want ik voelde vandaag gewoon mijn haren grijs worden. De kapper kan er zijn voordeel maar mee doen.