Ze zijn weg, allemaal. En nu zitten man en ik hier, zonder kinderen...het doet raar om zo maar met z'n tweetjes aan de tafel te zitten. Het voelt leeg aan in huis, en stil, muisstil! Dan maar de radio aan, zodat het minder opvalt.
De jongens zijn allemaal op tijd in de luchthaven geraakt. En mama is flink geweest, ik heb geen traan geplengd. Het dringt nog niet echt door denk ik. We hebben trouwens de komende dagen een gast voor het avondeten: mijn bompa is met spoed opgenomen in het ziekenhuis en ik ga na het werk mijn bomma halen om bij ons te komen eten. Zo moet ook zij niet alleen thuis eten 's avonds. Mijn moeder zorgt voor mijn kinderen en ik zorg voor haar moeder...faire deal lijkt mij ;o)
Ik hoop dat bompa het nog volhoudt tot mijn ouders terug zijn. Dat hij stervende is weten we al lang...het kan nog een paar weken duren, het kan nog maanden duren, maar beter wordt hij niet meer. Maar hopelijk hoeven mijn ouders hun verlof er niet voor af te breken. Ze kunnen het veel te goed gebruiken, ik gun hen alle rust die ze kunnen krijgen...
3 opmerkingen:
ik heb al last als Sarah één nachtje weg is, recent voor de 1e keer trouwens :p
hopelijk kan je wat genieten van de rust ook...
en veel sterkte ivm je bompa!
(berichtje gehad op mc?)
veel sterkte met je opa!!!
Kan je toch ene klein beetje genieten van het alleen zijn met je ventje???
Een huis zonder kinderen voelt raar aan, he? Maar anderzijds vind ik dat het wel deugd doet zo af en toe weer eens met zijn tweeën te zijn.
Een reactie posten