Ach meneer, een mooie vogel wil ik zijn.

Gisteren namiddag, zwemles. Eerst Beertje, dan 45 minuten niets, dan Draakje.Beertje is al geweest, we zitten te wachten tot het Draakje's beurt is. Mooi weer, dus zitten we op het terras van de cafetaria (dat zich op de eerste verdieping bevindt). Ik zit te haken, Draakje leest een strip. Beertje heeft zijn strip uit en vraagt of hij wat mag rondlopen. Tuurlijk, ik zit met mijn gezicht naar de trap en de ingang van de cafetaria, dus kan ik in het oog houden of hij weggaat. Hij loopt naar de ballustrade (50 cm hoog muurtje, brede dorpel, 50cm hoge ijzeren reling) en roept: "Oh, mama, wat een mooi uitzicht dat er hier is zeg!" Ja, hij kijkt recht uit op het park en hoge bomen, die nu vollop groen zijn. Ik haak verder...Opeens roept een man die ook op het terras zit: "Mevrouw!!!" Ik kijk op om te zien wat er gebeurt, de man kijkt naar mij en wijst achter mij. Ik kijk om en zie: Beertje die op het muurtje van de balustrade is geklommen en al met één been over de ijzeren reling zit en net zijn tweede been erover wil zwieren. Ik roep geschrokken: "BEERTJE!!!!" en hij komt snel terug naar deze kant. Tegen dat ik bij hem ben is hij net terug met 2 benen langs deze kant. "Beertje, zie je niet hoe hoog we zitten, dat is GEVAARLIJK!!! Als je hier naar beneden valt kan je wel dood zijn!!!" Hij fluistert, geschrokken door de paniek in mijn stem: "Ik wil nu terug op de stoel gaan zitten mama"
"Da's je geraden dat je nu terug op de stoel gaat zitten" antwoord ik.
Als we terug aan ons tafeltje zitten zeg ik hem nog eens dat het héél gevaarlijk is wat hij deed. Als hij naar beneden valt van die hoogte breekt hij alle botten in zijn kleine lijfje, in het beste geval zit hij voor de rest van zijn leven in een rolstoel, kan hij zijn armpjes of beentjes niet meer bewegen, niet meer lopen en fietsen, niet meer fijn buiten spelen. In het slechtste geval is hij dood en zal ik elke dag huilen, omdat ik dan mijn Beertje niet meer bij me heb. Het dringt precies wel door, heel stilletjes zit hij in zijn stoel.

Ik neem mijn haakwerk terug op; Beertje zit in gedachten verzonken in zijn stoel. Een paar minuten later zegt hij zachtjes: "Ik wou dat ik een vogel was, mama, dan kon ik vliegen."
"Was je daarom over de ballustrade geklommen, Beertje? Wou je proberen vliegen?"
"Ja mama, ik wou gaan vliegen."
"Maar Beertje, kindjes en mensen kunnen niet vliegen, toch niet zomaar met je armen."

Draakje wou ooit (toen hij ongeveer even oud was als Beertje nu) een superman-pak, zodat hij kon vliegen (hij heeft dat dan ook nooit gekregen, ik was bang dat hij het zou uitproberen). En nu wilt mijn Beertje een vogel zijn.....help!