Radio-actief

Gisteren moest ik - op vraag van de reumatologe - een botscan laten nemen. Ik kom 's ochtends in het ziekenhuis aan, waar ik een contrastvloeistof zou ingespoten krijgen. 3 uur later mocht ik dan terugkomen voor de scan zelf.
"Bent u zwanger?" vroeg de verpleegster die de contrastvloeistof zou inspuiten. Nee, dat kan ik met redelijke zekerheid zeggen. "Heeft u kleine kinderen?" is de volgende vraag. "Euh...wat is klein?" vraag ik. "Alles wat groeit" is het antwoord. Ja dus, 12, bijna 8 en 5 jaar, dat valt onder "opgroeiend". "Dan mag u vandaag uw kinderen niet knuffelen, mevrouw" deelt de verpleegster mee. Een kusje en kort knuffeltje als ze van school komen mag net, maar geen uitgebreide knuffelsessies, want de vloeistof die ik ingespoten krijg is schadelijk voor kinderen.

's Middags mag ik terugkomen voor de scan. Ik moet op de tafel van een machine gaan liggen, banden worden om mijn benen en middel gedaan. "De machine komt dichtbij, mevrouw, maar ze zal u niet raken" krijg ik te horen en dan schuift de tafel onder het apparaat. Inderdaad, het bovenstuk zakt tot net boven mijn neus. Telkens ik eens een beetje dieper inadem gaat het naar boven, om iets later terug te zakken. Ik probeer zo oppervlakkig mogelijk te ademen. Een 15 minuten later mag ik weer door.

Als ik de kinderen van school haal geef ik ze snel een kusje en leg hen uit dat ik vandaag niet met hen mag knuffelen, omdat ik een beetje radio-actief ben. De jongens vinden het erg interessant. En Draakje vraagt: "Mama, ben jij nu zoals Mr. Burns bij de Simpsons? Geef jij ook licht als het donker wordt?" Het wordt de grap van de dag, ik heb het nog verschillende keren mogen horen. I come in peace ;o)