Samen met de jongens heb ik ettelijke foldertjes van locale sportclubs bekeken en alledrie waren ze het meest enthousiast over de karateclub. Ik eigenlijk ook wel als ik hun foldertje lees: competitie wordt er helemaal niet gepushed vanuit de club, dat staat me wel aan. En dus gingen we gisteren een kijkje nemen. Beertje wil ook héééél graag meedoen, maar ik weet niet of hij al mag. Bij de meeste sportclubs is de minimumleeftijd 6 à 8 jaar. Op het foldertje van de karateclub staat geen minimumleeftijd, dus ik vraag het maar. En als de leraar zegt dat het vanaf 4 jaar kan zie ik Beertje zijn gezichtje helemaal opklaren. Hij mag meedoen! En dadelijk gaan zijn schoentjes en sokken uit en staat hij al op de mat, waar hij al snel een klasgenootje ontdekt. Draakje herkent ook een klasgenootje, maar kruipt achter me weg. "Nee mama, ik blijf bij jou, ik kijk alleen maar". En dat terwijl hij thuis stond te popelen! Met zachte dwang (en dankzij grote broer die hem bij de hand neemt) krijg ik hem toch op de mat. En dan gaan ze allemaal in een rechte rij staan om te groeten. Het ijs is gebroken en mijn jongens komen helemaal los. De eerste les vliegt voorbij, alledrie doen ze flink mee met de oefeningen. En na de les zijn ze het unaniem eens: JA, dit blijven we doen! Leuk, 3 karate-kids in huis, die thuis lustig verder oefenen. Als dat maar goed blijft gaan ;o)
2 opmerkingen:
Tof... hopelijk oefenen ze niet met breekbare dingen thuis.
Hier tekenschool en volgende week een scoutsprobeersel.
Onze oudste is toch enigszins opengebloeid sinds hij karate doet. Hij kan er zijn overtollige energie kwijt en gelukkig knijpen ze in die club nog wel eens een oogje toe als ze niet altijd gedisciplineerd zijn.
Een reactie posten