Vandaag nog eens een poging gewaagd om een paspoort te krijgen, ditmaal gewapend met kopie van het echtscheidingsvonnis. Dat heeft me nog 2 uitstapjes naar het nieuwe Antwerpse gerechtsgebouw gekost, maar liever dat dan de vernedering van om een handtekening van mijn ex-man te moeten bedelen.
Deze keer maar anderhalf uur over de reis naar Brussel gedaan. In het consulaat ging ik eerst een nummertje nemen voor de paspoorten en maar goed: ik had nummer 59 en ze waren bezig met nummer 33. Dan eerst naar een ander kantoor voor een papier waarop staat dat ik voogdij heb over Taz en dus geen toestemming nodig heb, dan weer naar het kantoor voor de paspoorten: nog steeds nummer 33.
2 Uren later is het eindelijk mijn beurt en deze keer is alles gelukkig wèl in orde.
Ik mag gaan betalen aan de kassa en over 2 weken nog eens terug komen, om mijn spiksplinternieuwe paspoort af te komen halen. Oef, we gaan toch met verlof kunnen gaan ;o)
Ondertussen heb ik mee ook maar ineens geïnformeerd hoe het met Taz zat: als hij zich nu laat naturaliseren tot Belg, kan hij beide nationaliteiten behouden. Als hij wacht tot hij meerderjarig is, moet hij de Italiaanse opgeven om de Belgische te krijgen. Taz wil zijn Italiaanse nationaliteit niet opgeven, maar als hij beide kan hebben dat zou hij mss toch wel doen. Dus volgende week eens naar het gemeentehuis gaan om te horen hoe ik Taz kan laten naturaliseren. Dat maakt de dingen wel wat makkelijker, want dan kan hij volgend jaar gewoon een belgische identiteitskaart krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten