Gebrek aan beweging doet zich voelen: ik voel me lusteloos, futloos en krijg hartkloppingen van de minste inspanning. Waar ik anders intens kan genieten van het "dolce far niente" ben ik het nietsdoen meer dan beu. Tijd voor een wandelingetje dus, en wel tot bij de apotheek. Het is niet ver, maar 2 straten verder, dus ik vertrek vol goede moed. Genietend van het zonnetje, van de kleurenpracht van lentebloemen wandel ik gezapig verder. Bij de apotheek aangekomen moet ik toch even gaan zitten, terug op adem komen. Oei, dit gaat toch nog niet zo vlot. Ik loop nog steeds wat krom en dat doet geen goed aan mijn schouders. Maar de terugweg gaat toch alweer iets vlotter en het doet me goed om eens buiten te zijn.
Straks de kinderen van school gaan halen, da's een ietsiepietsie verder dan de apotheek. Maar als ik goed op tijd vertrek kan ik altijd even uitrusten op een bankje op de speelplaats. En wat de andere mensen aan de schoolpoort dan wel zullen denken, als ik daar in mijn eentje op een bankje zit? Dat trek ik mij nu eens niet aan. De lachende snoetjes van mijn jongens als ze me zien zal mijn beloning zijn ;o)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten