En terug thuis

Gisteren terug thuis gekomen, met een spiksplinternieuwe buik. Ik loop nog wel krom, maar dat zal de komende dagen/weken wel verbeteren.
De jongens zijn ook heel blij dat mama thuis is, en omgekeerd is mama blij dat ze weer thuis is bij haar mannen. Beertje vroeg gisterenavond wel ineens: "Mama, waar is die andere baby nu?" Ik: "Welke andere baby, Beertje?" en hij weer "Wel, die baby die in jou buik zat mama." Oeps, blijkbaar dacht hij dat er een baby in mama's buik zat. Ik heb Beertje dan maar snel uitgelegd dat er géén baby in mama's buik zat. Ergens leek hij me opgelucht en toch lichtjes teleurgesteld ook. Maar dat duurde gelukkig niet lang.
Gisteren was het ook vaderdag en hebben onze jongens hun kunstwerkjes - die ze op school hadden gemaakt - aan papa gegeven. Beertje had papa geschilderd en zong "het papalied" en ik zag mijn Liefste zijn ogen al blinken (en ja, ook bij mij prikten de traantjes achter mijn ogen), van Draakje kreeg papa een zelfgemaakte sleutelhanger (krimpkunst) en een tekening. Van Taz kreeg mijn Liefste (die Taz' stiefpapa is) een placemat, gemaakt van gekleurd papier en foto's van ons allemaal. Daar stond volgend tekstje bij: "Ook al ben je mijn papa niet, voor mij ben je de beste vader die ik kon hebben." Ik krijg er nog steeds de tranen van in mijn ogen als ik eraan denk. Ik ben blij en trots op mijn jongen dat hij dat inziet. Want zo is het ook: voor Liefste is er geen onderscheid tussen mijn jongens en is Taz evenveel "zijn zoon" als Draakje en Beertje. En ik ben blij dat mijn jongen inziet dat hij gerust van zijn stiefpapa kan en mag houden zonder dat dit afbreuk doet van zijn (toch wel brozere) band met zijn papa.