Ziek, maar niet zielig

Het belabberde gevoel van gisteren is gebleven, een nachtje slapen heeft er geen verbetering in gebracht, wel integendeel. En dus beslis ik vanochtend om naar mijn lichaam te luisteren en - direct na het afzetten van de kroost aan school - richting huisarts te rijden i.p.v. richting werk.
Als ik bij de huisarts parkeer zie ik enkele twijfelende sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen, maar tegen dat ik binnenstap hebben die eerste vlokjes er al een helebooel broertjes en zusjes bijgeroepen. Het sneeuwt, leuk! Maar, het weerbericht op de radio gelovend, denk ik niet dat het zal blijven liggen.
Een uur en een diagnose (keelontsteking en beginnende oorontsteking + sinusitis, the usual suspects dus) later kom ik buiten bij de huisarts om een hele andere wereld in te stappen: alles ziet wit! Ook mijn auto heeft een flinke laag gekregen, alle raam zijn toegesneeuwd, dus mag ik eerst het belabberde lijf nog eens aan het werk zetten voordat ik huiswaarts kan rijden.
Nu zit ik hier - op doktersvoorschrift - in mijn luie zetel, voeten omhoog en dekentje over me heen. De kinderen zijn naar school, het is (eindelijk) stil in huis. Italiaanse warme chocomelk binnen handbereik. Ondans het "zieke" gevoel geniet ik, van de stilte, van de sneeuw, van de chocomelk. Cocoonen tegen wil en dank, voor één keer ben ik de ziektekiemen zelfs lichtjes dankbaar. Maar als ze maar niet denken dat ze mogen blijven, de snodaards.